Dyspraksja to patologiczna organizacja i automatyzacja ruchu: wiązanie buta, jedzenie sztućcami, jazda na rowerze, poprawne pisanie.
Dziecko z dyspraksją jest powolne i niezgrabne, przewraca się lub stale potrzebuje pomocy we wszystkich przez niego wykonywanych czynnościach np.: w ubieraniu się, w organizacji czynności takiej jak odrabianie lekcji.
Jest to więc dziecko, które nie jest w stanie zapamiętać rutynowych ruchów, a co za tym idzie odnaleźć się w trudnej sytuacji w obliczu codziennych banalnych gestów. Do wykonywania tych działań musi mniej lub bardziej mobilizować swoją uwagę, co pociąga za sobą wysoki stopień męczliwości.
Jednak nie dotyczy to inteligencji dziecka, pamięci werbalnej i umiejętności komunikacyjnych.
Dyspraksja może objawiać się w trudnościach z wielu zakresów:

• manipulacji ręcznej np. budowanie z kloców Lego, Mecano, układanki, puzzle.
• wykorzystania i manipulowania przedmiotami i narzędziami np.: śrubokrętem
• realizacja/ naśladowanie symbolicznych gesty lub czynności mimów np. udawanie gry na pianinie, machanie na pożegnanie 
• prawidłowego ułożenia i orientacji własnego ciała lub przedmiotu np. ubieranie
• realizacja działań dotyczących fonacji i artykulacji np. gwizdanie, ćwiczenia aparatu artykulacyjnego

Najbardziej oczywistym zaburzeniem, które zawsze współwystępuje z tym zaburzeniem jest dysgrafia: silny wpływ na realizację działań pisania (kaligrafia), często powoduje nieczytelność pisma lub co najmniej trudności w jego rozszyfrowaniu.
Ponadto w większości przypadków dyspraksji towarzyszą zaburzenia wzrokowo-przestrzenne: niezgrabność gestów związana jest z trudną organizacją wzrokową i przestrzenną.
Dziecko napotyka wiele trudności np.: w numeracji zestawu elementów bez popełnienia błędu, przeskakiwaniu słów lub linii podczas czytania, ma trudności w usytuowaniu poszczególnych elementów schematu lub figur geometrycznych w stosunku do siebie, problem z identyfikacją prawo i lewo.
Te zaburzenia organizacji przestrzennej i wzroku leżą u podstaw dyskalkulii, podczas gdy logiczne rozumowanie jest zachowane.
Metoda Tomatisa powiązana z pracą terapeuty SI lub terapeuty zajęciowego, może znacznie zmniejszyć objawy na które cierpi dziecko z dyspraksją poprzez aktywację układów, które oddziaływają na przedsionek i pracę móżdżku.